Ik ben Pim Langereis, oprichter van Dierenambulance Waterland.

Er wordt aan mij wel eens gevraagd hoe en waarom ik ruim 40 jaar geleden met de Dierenambulance ben begonnen.

1978
De aanleiding was een ongeluk dat voor mijn ogen gebeurde. Ik weet het nog heel goed.
In Holendrecht werd er een hond aangereden, het dier was flink gewond en lag daar op de weg te kermen van de pijn. Er was op dat moment geen enkele hulp voor dat dier te krijgen, het lag daar maar en uiteindelijk is deze hond langzaam op de weg overleden. Dit heeft een grote indruk op mij gemaakt en ik vond het zo erg dat er voor dieren in nood geen hulp kon worden geboden.

Langzaam groeide in mij het plan om te zorgen dat er voor de dieren net als bij mensen, een ambulance moest komen. Het idee was natuurlijk leuk, maar hoe pak je zoiets aan.
Een ding was voor mij duidelijk, de dierenambulance zou in Purmerend komen.
Ik dacht toen, weet je wat, ik ga eens met de dierenartsen in Waterland praten en de politie, want zij kunnen mij zeker verder helpen.
Deze gedachte bleek volkomen verkeerd te zijn, de dierenartsen vonden het maar niks, ook de politie reageerde niet enthousiast.
Daar stond ik dan met mijn goede bedoelingen. Hoe meer mensen mij vertelde dat het een belachelijk idee was om een dierenambulance te beginnen, hoe fanatieker ik werd.
Ik heb toen een stappenplan gemaakt en van het spaargeld dat wij toen hadden een oude Citroën bestel eend gekocht en opgeknapt, zelfs de zwaailamp ontbrak hier niet aan.
Ik werkte op dat moment nog voor een bedrijf in Amsterdam, ik was daar vrachtwagenchauffeur en deed daarnaast wat dingen in de muziek.
Mijn baas had in de krant gelezen dat ik in de weekenden dierenambulancewerk deed en dat accepteerde hij niet en kreeg ik tijdens de kerstdagen mijn ontslag.

Op dat moment had ik een financieel probleem. De Gemeente gevraagd voor een startsubsidie, maar die kreeg ik niet.
Ik heb toen allerlei bijbaantjes gehad, waar ik maar geld kon verdienen meldde ik mij aan. Er moest uiteraard ook brood op de plank komen voor mijn gezin.
Ondertussen probeerde ik bij allerlei instanties geld los te krijgen, maar waar ik ook om een bijdrage vroeg, het was altijd negatief.
Dit alles maakte mij nog sterker. En dat er een goede dierenambulance moest komen, dat was zeker!. Ik woonde toen der tijd op Speenkruid, de schuur had ik zo ingericht dat ik daar gewonde of gevonden dieren kon huisvesten.
Het dierenambulance werk en een jong gezin ging helaas niet samen, na enkele jaren ben ik gescheiden en moest ik alleen verder.

Jaren 80
Ik verhuisde toen naar een noodgebouw in het Leegwaterpark, het was een hok met weinig tot geen
voorzieningen. De gemeente had mij nadrukkelijk verboden daar te gaan wonen. Deze periode is geen fijne tijd geweest. Vernielingen vonden er plaats, ingesneeuwd gezeten, net voor de kersdagen werd de stadsverwarming afgesloten want geld was er niet om de rekeningen te betalen, verre van ideaal dus, maar men verwachte wel dat ik dankzij alles toch de hulpverlening voortzetten.
Gelukkig kreeg ik toen van diverse mensen van alles aangeboden, waaronder eten en drinken. Zelf kon ik daar niet meer koken. Langzamerhand kreeg ik wel hier en daar erkenning en waardering. Ik weet nog goed dat de politie mij een keer met Sint Nicolaas wat voer voor de dieren kwam brengen en voor mij hadden zij daar wat chocola en wat andere lekkere dingen bij gedaan. Uiteraard deed mij dat heel erg goed. Voor de rest bestond die tijd uit pure armoede. Ik heb in die tijd een oude ambulance van Bert Ruis overgenomen en deze aangepast.
Van dhr. Ruis en zijn zoon Bert heb ik veel kneepjes van het ambulancevervoer geleerd, waar ik ze tot op de dag van vandaag nog erg dankbaar voor ben.
Langzaam maar zeker begon de waardering toch te komen. Ook de dierenartsen werden positiever.
Ik kon dag en nacht bij ze terecht met gewonde dieren en deze werden dan gratis geholpen.
Op een gegeven moment moest het noodgebouw waar ik illegaal in woonde afgebroken worden en kreeg ik zowaar een flatje op de Markerkade. De gewonde of gevonden dieren ving ik op in de logeerkamer.
In de box beneden stond een vrieskist waar de overleden dieren in gedaan werden en de eigenaar
kon daar ook afscheid nemen van hun huisdier. De hele dierenambulance werd gestuurd vanuit de woning.
Of de buurt en de buren daar nu zo blij mee waren weet ik niet.
Mijn ambulance is wel een paar keer op de Markerkade vernield. Dit deed bij mij erg zeer.

1990
In mijn privé leven ging de zon weer schijnen. Ik leerde Saskia kennen via de dierenartsenpraktijk en vrij snel kwam zij bij mij wonen.

Dat was de tijd dat het allemaal wat beter ging lopen.
Ik kon toen een renteloze lening afsluiten en daar hebben we een nieuwe Ford Transit van gekocht. Onze eerste nieuwe auto, de koning te rijk waren we hiermee en de mensen wisten ons ook steeds beter te vinden. Wij zijn toen ook lid geworden van de FDN (federatie Dierenambulance Nederland), vanaf dat moment waren we dus officieel erkend.

2000
De grote ommekeer kwam in het jaar 2000.
De gemeente heeft voor ons een pand laten bouwen op de Volume in de Baanstee Oost en op 24 november 2002 werd de professionele meldpost met garage geopend door Sint Nicolaas.
Een geweldig onderkomen, we kunnen vanuit dit pand professionele hulp bieden en al onze werkzaamheden verrichten . U zult begrijpen dat dit ons zeer gelukkig maakt.

Onze werkzaamheden breiden zich steeds meer uit. Wij bieden niet alleen hulp bij ongevallen, maar wij halen ook een overleden dier thuis op en als iemand om wat voor reden niet in staat is om met zijn huisdier naar de dierenarts te gaan, bieden wij die ook hulp.
Verder assisteren wij o.a. bij woning branden, huisuitzettingen en inbeslagname van dieren en geven wij voorlichting op scholen.
In 2006 hebben we bij de opruiming van de bom in Purmerend 140 dieren onderdak geboden waaronder een paar exotische huisdieren.

Ook onze hulpmiddelen breiden zich gelukkig steeds meer uit. We zijn inmiddels in het bezit van 2 volledig ingerichte ambulances, een kadaverauto, een paardentrailer (grote (gewonde) dieren kunnen hier in vervoerd worden) en bezitten we een calamiteiten container en een boot.

Als een van de weinige dierenambulances hebben wij 3 medewerkers in dienst die in het bezit zijn van een verlof tot het voorhanden hebben van de wapens verdoofpistool en verdoofgeweer. Dit kan ingezet worden bij gevaarlijke en agressieve dieren.
Verder zijn wij een erkend leerbedrijf geworden van AEQUOR en ECABO beroepsonderwijs en bedrijfsleven en hebben we 3 medewerkers in dienst die gecertificeerd zijn om te mogen chippen.
In de loop der jaren heb ik veel dierenartsen meegemaakt waarvan ik veel geleerd heb, daarbij heb ik zelfstudie gedaan en niet te vergeten alle technieken en tactieken om een dier te pakken of te vangen die je daarbij nodig hebt op een dierenambulance. Met deze kennis lijd ik mijn mensen op tot vakbekwame medewerkers, dan kan ik met een gerust hart zeggen.

In de afgelopen 40 jaar zijn er toch heel veel mensen geweest die in mij geloofden en mij onvoorwaardelijk bleven steunen. Een paar wil er toch noemen. Nico en Bert Ruis, John Bontje van het Gezinsblad en veel van zijn medewerkers, de mensen van het NNC, Boudewijn en Riet van Prettig Weekend, Nivo uit Volendam, Paul en Ina Sieling (beveiligingsbedrijf) Radio Waterland, Simon Hagen van garage CQ, Ben Lommerde, Joke en Piet Kieft en alle trouwe donateurs. Uiteraard zijn er nog velen die mij in de loop der jaren gesteund hebben en nog steunen en die wil ik dan ook heel hartelijk danken.

Met Saskia, en bijgestaan door een team van zeer gewaardeerde vrijwilligers en 2 vaste parttime krachten zijn wij 7 dagen per week en 24 uur per dag betrokken en werkzaam voor dieren. Er is dus heel veel veranderd in 40 jaar!

Ik heb nog één groot ideaal. Graag zou ik in Nederland een eenheid van politie mensen in een regio zien die meer bevoegdheid krijgen om verwaarloosde en mishandelde dieren direct in beslag te nemen en daarbij een dierenverbod op te leggen via de rechter. Dit zou eindelijk in de wet geregeld moeten zijn.
Tot zover een samenvatting van mijn levenswerk in de afgelopen 40 jaar.